Thomas: supersenior (10 jaar)
Dag lieve Thomas, rust zacht 💔
Ik weet nog goed hoe je bij ons toekwam. Met een mondje vol etter. Onze eerste taak was dus zo snel mogelijk al jouw tandjes laten trekken. En eerlijk gezegd had ik gehoopt dat daarmee de kous af zou zijn. Maar niets was minder waar. Ook al waren al jouw tandjes weg, je tandvlees bleef ontstoken. En hoeveel verschillende medicijntjes we ook probeerden, als het al werkte dan was het maar voor heel even, tot je lijfje dat medicijn weer kende en zich er niets meer van aantrok, zodat je mondje weer vuurrood ging staan. Zelfs de cortisone, die zo’n beetje onze laatste hoop waren, brachten maar heel erg kort verlichting. En toen deed je iets wat je nog nooit tevoren had gedaan: je weigerde je medicijntjes in te slikken. Voordien was je altijd zo flink, hop slik en die medicijntjes zaten erin voor ik kon knipperen. Ik kreeg het gevoel dat het allemaal genoeg was geweest voor jou. Je kreeg nog inspuitingen, die we een paar dagen gaven om hun werk te doen. Maar dat deden ze niet. Je lijfje was ook hier alweer aan gewoon. Onze opties om jou beter te maken, om jou een leven zonder pijn te geven, ze waren op. En dus hielpen we je op de enige manier die nog overbleef … we lieten je gaan.
Lieve lieve Thomas, wat weet ik nog goed dat je, toen je pas hier was, niet eens snapte wat een aai of een zoen op je snoet waren. Je was zelfs bang van mijn zoentjes! Tot je ontdekte dat ik jou wel heel leuk vond en je hier niet weg hoefde. Wat heb je nog genoten, wat ben ik blij dat jij nog liefde hebt gevoeld. Maar de goeie momenten werden zeldzamer en zeldzamer en de hoop op een pijnvrij leven voor jou verdween. Dus je kreeg van pappie een laatste dikke zoen, je kreeg van mij de laatste voorzichtige knuffels, en je kreeg van dierenarts het verlossende spuitje. Ik probeerde nog wat liefde met je mee te sturen, en je verliet me, zo snel, eindelijk pijnvrij.
Lieve Thomas, wat zal ik je missen, met je mooie grote ogen en je onhandige knuffeltjes! ❤
