Onze lieve Arno is niet meer.

Een ongelofelijk dankbaar dier, dat was Arno. Graatmager en met een rottende achterpoot kwam hij bij ons. En waar we op dag 1 nog hoopten dat zijn achterpootje gered kon worden, vreesden we dit weekend voor zijn leven.

We hadden zaterdag al eens een ritje dierenarts gemaakt omdat ons mannetje zijn broodnodige medicatie niet wilde nemen. Maar zondag werd hij nog stiller. Het leek overdreven, na amper 12u opnieuw richting dierenarts, maar toch moest en zou ik hem laten nakijken. Tussen de tijd van het telefoontje en onze aankomst bij de dierenarts was Arno’s temperatuur gezakt tot 34.4°. Dan weet je als opvangmama al dat het niet eenvoudig zal worden. Onze dierenarts gooide alles in de strijd, en even leek het beter te gaan. Maar gisterenochtend kregen we een telefoontje. Arno was nog verder achteruit gegaan.

We haastten ons naar de dierenarts, waar Arno zich met zijn laatste krachten in mijn armen nestelde. Och ventje toch, hij was echt helemaal op. Het enige wat we nog konden doen, het enige helpen, was hem lieve woordjes toefluisteren, hem geruststellen, vasthouden, en laten gaan.

Lieve Arno, je was hier pas, maar in no time heb jij je ongelofelijk diep in mijn hart genesteld. Wat had ik jou graag nog lang bij mij gehouden, maar je lijfje was op. Dag lieve man, ik hou van je  ❤