Slaap zacht, lieve Baloubie

Ik wist nu al ongeveer een maandje dat we niet zoveel dagen meer samen zouden hebben, en zolang Balou nog lekker van zijn mommy-made-mousse smulde en genoot van zijn aaitjes op zijn zachte dekentje, besloten we telkens opnieuw om hem nog een dagje langer bij ons te houden. Maar vannacht wist ik het: dit zou zijn laatste dagje worden

Omdat ik Balou al een paar dagen wat pipser vond, en ik steeds meer water bij zijn papjes moest doen, besloot ik een paar dagen geleden bij hem in de ziekenboeg te slapen zodat hij zo weinig mogelijk alleen hoefde te zijn. En daar was ik vannacht zo blij om! Om 3u werd ik wakker door stevig geronk, maar Balou leek het niet speciaal naar zijn zin te hebben. Na wat tegen hem aan gepraat te hebben, besloot ik toch maar wat extra pijnstilling te geven. En het spinnen stopte. Dat was geen “oh ik heb het leuk” gespin, dat was “mammie help me, ik heb pijn” gespin.

Misschien is het moeilijk te begrijpen dat ik nog tot vanavond heb gewacht, maar ik wilde dat er zo weinig mogelijk volk (en vooral zo weinig mogelijk honden) bij de dierenarts zouden zijn. Ik weet wat voor een schrikkerig haasje onze Balou nog steeds was, daarom gingen we pas als alle andere diertjes alweer naar huis toe waren. En overdag hield ik hem comfortabel met extra pijnstilling.

Het is elke keer opnieuw moeilijk, beslissen dat het welletjes geweest is, dat een diertje “op” is. Maar Balou maakte het me zo makkelijk als hij kon. Hier thuis liet hij zich vlot in zijn reismandje zetten. En toen hij er net inzat begon hij te woelen en te jammeren, maar werd hij rustig door mijn stem en handen. En bij de dierenarts gaf hij geen kik. Ons bange haasje vond zelfs niet de energie om te blazen naar de dierenarts toen die aan zijn oogjes zat, en ik mocht hem zomaar een paar dikke zoenen op zijn koppie planten. Alsof hij zelf aangaf dat dit was wat hij wilde. En dus hielp ik hem, op de enige manier die ik nog kon bedenken: ik liet hem gaan.

Lieve Baloubie, ik zal nooit vergeten hoe je hier als bang boos mannetje binnenkwam. En hoe ik stap voor stap voorzichtig je vertrouwen gewonnen kreeg, waardoor je veranderde in een ongelofelijk knuffelbeest. Nog steeds constant op je hoede voor gevaar, maar zo snel gesust door mijn stem.

Mooie man…wat had ik je graag meer gegeven. Meer dagen gevuld met de lekkerste hapjes en de warmste aaitjes. Wat had ik graag dat angstige samen met jou helemaal verder weggewerkt. Maar het lot heeft er anders over beslist, en de hemel is weer een prachtige stralende ster rijker.

Slaap zacht, lieve schat!
Ik vergeet je nooit ❤