Eindelijk was het zijn beurt!

Bruno heeft er een jaar en 10 dagen op moeten wachten, maar vandaag was het éindelijk zijn beurt om te verhuizen. Hij krijgt de allerliefste en warmste mams en paps, die zelfs tijdens mijn geratel over bruno de rust zelve bleven. Precies wat deze lieve man nodig heeft: een rustig stekje voor zichzelf, met begripvolle mensen.

Lieve Bruno, wat hebben wij veel tijd samen doorgebracht hé. En op die tijd heb ik je zien openbloeien van verlegen jongetje dat zich wegstak in een klein hoekje, naar dappere levenslustige vent die pardoes bij in de zetel sprong! De eerste keer schrok je er zelf even van, maar hoe vaker je het deed, hoe meer je begreep dat ook jij een plekje dicht tegen mammie kon bemachtigen, als je maar snel genoeg was.

Lief mannetje, wat zal ik je grappige ochtend-snoet missen, steeds paraat voor het eerste kusje van de dag. Wat zal ik je gepiep missen, want een echte miauw kunnen we dat nog steeds niet noemen hé. Wat zal ik je onhandige loopje missen, en wat zal ik je zachte lijfje tegen mijn been missen. Maar dit is jouw moment! Dit is jouw kans! Geniet ervan, mijn lief mannetje, want dit verdien je écht!

Bedankt aan de nieuwe mams en paps van Bruno om voor hem te kiezen. Om me te beloven goed voor hem te zorgen, en zijn handleiding grondig te bestuderen. Om hem te nemen zoals hij is, hoe dik die handleiding ook lijkt.

Bedankt aan Dierenasiel Tienen, die ons steeds bijstonden met raad en daad. En bedankt aan Vzw AZURA die de heup-operatie van onze man voor hun rekening genomen hebben! Als baby-vzw’tje maakt dit soort sommen echt het verschil tussen een extra opvanger kunnen aannemen of moeten weigeren.