En soms kan je niet meer doen dan ze laten gaan.

Edward kwam tien maandjes geleden bij ons toe als ongelofelijk verlegen mannetje. Even voelde hij zich onwennig, maar al snel begon hij zich thuis te voelen in onze woonkamer. Vooral met zijn maatje, Balou (die we in Januari verloren), kon hij uren liggen genieten van een heerlijk dutje in de zon. Hij hield niet van aanraken en aaien, maar hij legde me uit dat dat kwam omdat zijn mooie kapsel dan in de war zou gaan, en ik begreep hem. We hadden een relatie van knipoogjes en werp-kusjes, en daar voelden we ons allebei prettig bij.

Een paar weken geleden kreeg ik het gevoel dat er iets niet klopte met hem, dat hij ergens pijn had. Af en toe schreeuwde hij het uit, telkens tijdens het eten, maar een check-up bracht geen problemen aan het licht. Iets later kreeg hij tranende oogjes, toen een verstopt neusje. We behandelden hem zo goed we konden, zonder hem in een state of mind van constante stress te doen belanden. Op zijn snotneusje na waren er geen echte problemen, dus ik had geen enkele goede reden om hem niet te laten adopteren door de lieve dames die hem vorig weekend kwamen bezoeken, en toch… mijn buikgevoel schreeuwde NEE!

Dus om mezelf te sussen, om me ervan te overtuigen dat ik gewoon gek aan het worden was, om mijn buikgevoel een thuis voor Edward niet in de weg te laten staan, werden er foto’s gemaakt van zijn kaken. Als die ok waren, dan zou ik hem laten gaan…maar dat waren ze niet. Het bot van zijn bovenkaak was aan het verdwijnen. Natuurlijk deed dat pijn!

En het lijkt wel alsof Edward wist dat wij éindelijk begrepen wat er aan de hand was, want hij ging plots zó snel achteruit. Hij kreeg medicijntjes tegen de ontsteking, medicijntjes tegen de pijn, en toch kon ik hem vanochtend amper aankijken. Zijn hele zieltje schreeuwde “help me”. En toen ik hem, voor ons ritje naar de dierenarts, zomaar kon optillen, toen ik hem in zijn reismand kon zetten zonder dat hij ook maar dacht aan ontsnappen, toen ik hem kon strelen en hij meer aaitjes wilde, toen wist ik het: dit zou ons laatste ritje worden, Edward was op.

Lieve zachte Edward,
wat had ik het graag mis gehad. Wat had ik je graag naar die lieve meisjes laten gaan, of je nog jarenlang kusjes toegeworpen. Wat had ik jou meer gegund dan dit. Maar ik kon niet anders liefie, je lijfje was op, je aids begon de bovenhand te krijgen. En een lange strijd van dwangvoeren en medicijntjes opdringen om dan alsnog te verliezen, nee, jij verdient beter!

Lieve lieve Edward, wat zal ik jou missen! Al weet ik dat jij nu gelukkiger moet zijn dan ooit, vrij, zonder pijn, en weer bij jouw maatje, Balou.
Rust zacht lieverd ❤