Meko woont nu bij een opvangmama

Meko kwam bij ons als een depressief en verlegen ventje met grote snottebellen. Fysiek ging het de laatste tijd best goed met hem en ook mentaal was hij door het ergste heen. Maar eigenlijk wou onze man gewoon constant bij zijn mammie zijn. Samen tandjes poetsen, samen plasje doen, samen boterhammetjes smeren,…

Omdat Meko al niet meer de jongste is, FIV+ en een chronische snotteraar is, besloten we voor hem op zoek te gaan naar een opvangmama waar hij de hele dag achteraan kan hupsen. Ergens waar hij de hele dag dat knusse huiselijke gevoel kan ervaren.

We hadden het zelf niet verwacht, maar die opvangmama vonden we relatief snel. En wat voor eentje. Een ongelofelijk lieve dame met tonnen ervaring wat oudjes en ziekjes betreft. En om de impact op ons verlegen ventje zo klein mogelijk te houden, brachten we hem vandaag zelf weg. Wat was hij dapper! Hij zocht zich een veilig plekje onder een mooie kast, maar al snel ging hij van daaruit op verkenning: een paar stapjes naar links, rondspeuren met die lange nek van hem, en weer terug, een paar stapjes naar rechts, …

En ik voelde dat het goed was. Hij kan nu genieten van zijn dagen, in plaats van wachten tot iemand hem mooi en lief genoeg vindt. Liefde voelen, elke dag, huiselijkheid, dat knusse en warme gevoel. Dit verdient hij.

Een hele dikke dankjewel lieve opvangmama! Dit is waar Meko zo naar hunkert. En ook al was dit geen echte adoptie, stiekem hopen we toch dat deze lieve dame en haar man tot over hun oren verliefd worden op onze vent met zijn lieve toet, en dat hij gewoon lekker daar de rest van zijn dagen mag slijten, hoe veel of weinig dat er ook mogen zijn.