We namen Noah een tijdje geleden over van Zwerfkat In Leuven. Zijn opvangmama’s vertrokken voor een maand op reis, en er was niet direct een ander plekje vrij voor hem. Toen zijn verhuisdag aanbrak, namen zijn opvangmama’s met pijn in het hart afscheid van hun knuffelbolletje, want zo gaat dat helaas met opvangertjes, vroeg of laat neem je afscheid.

Noah kwam bij ons wonen en we vertroetelden hem voor 200%, maar dat gekke speelse ventje kregen we niet te zien. Hij was van streek, en het leek wel alsof hij zijn mammies miste. Ze vertelden dat hij dol was op spelen, maar daar vond hij hier maar niks aan. En ook al kreeg hij een paar keer bezoek, hij trok zich bij mensen steevast terug in “zijn” krabpaalhuisje.

Na hun reis waren de ex-opvangmama’s toch wel benieuwd hoe het met hun knulletje ging. Of ze op bezoek mochten komen hier? Tuurlijk! Dus zo gezegd, zo gedaan. Ze zagen hem, teruggetrokken in zijn huisje, maar ze haalden hem aan en Noah genoot. Ach ik kan het niet omschrijven, maar de klik die Noah met zijn mammies heeft is gewoon prachtig. Ze voelden zelf ook dat Noah zich bij hen goed voelde, en ze misten hem ook heel erg… Dus waarom zou Noah niet gewoon terug kunnen naar hen, en deze keer voor altijd?

Er werd goed nagedacht en druk overlegd met het bestuur van de organisatie waarvoor zij opvangen. Maar…Noah zou bij hen gaan wonen! Hij was hun knulletje.

En zo geschiedde: vandaag trok Noah, onder zijn nieuwe/oude naam Moby, bij “zijn” ex-opvangmamas in. Hij sprong uit de reismand en ging knuffelen en snuffelen. En spelen! Hij was eindelijk thuis.

Lieve Noah, klein grommelpotje, het ga je goed! Je hebt de liefste mammies die je je maar kan wensen, en die hoef je nu nooit meer in te ruilen! Dag kanjer!