Rust zacht, lieve Winnie.

Onze mooie rooie kwam bij ons wonen in de zomer van 2018. Meer dood dan levend was hij. Zijn mondje was het probleem, maar opereren was absoluut niet zonder risico bij zo’n oudje. Ach wat zal menig een me toen gek verklaard hebben, maar Winnie wóu leven, dus we gingen ervoor. De operatie lukte, maar Winnie had zo lang niet kunnen eten dat het leek alsof hij vasthing in dat vasten. Uren, dagen, weken, modderden we aan. We probeerden de gekste combinaties, de lekkerste hapjes, tot ik van pure ellende bij hem ging zitten met mijn bord patatjes en boontjes. En Winnie leek te denken “oh … dát wil ik ook”, want al snel voelde ik zijn kromme pootje mijn arm en vork naar zich toe trekken. Met een bang hartje gaf ik hem ook een bordje, en jawel hoor … We hebben hem erdoor gekregen met die patatjes.

Er volgde een mooie zomer vol wandelingetjes in de tuin. Winnie en pappie hadden samen hun rondje, en Winnie wist perfect de weg. Ach wat kon hij genieten van de zon op zijn snoet. Na die zomer kwam een winter met de typische winter-dipjes. Maar telkens kregen we hem erbovenop. En als de zorgen en liefde van mammie niet voldoende leken, dan brachten we een bezoekje aan Ome Yannick die wonderen verricht heeft met onze knul.

En wat we niet eens hadden durven hopen, gebeurde toch: Winnie kreeg een tweede zomer vol zonnige wandelingetjes bij ons! Maar toen de dagen korter en de ruimtes kouder werden, zagen we hem verzwakken. We hielden hem nauw in de gaten, want we wisten dat dit kon kantelen als een kwartje.

En zo ging het ook… Terwijl Winnie de ene dag nog kwam zeuren om soep, patatjes of aaitjes precies zoals hij ze wou, liet hij de volgende dag zijn kopje hangen. Toen hij niet meer leek te beseffen wie ik was of waar hij was, toen hij zijn patatjes liet staan, toen hij wankel op zijn vuistjes begon te lopen, contacteerde ik zíjn dierenarts. Hopend dat Ome Yannick weer met een mirakeltje op de proppen zou komen, wisten we diep in ons hart dat het zou eindigen. Het hoefde voor Winnie niet meer, maar de kranigheid die hem er zovele keren doorheen had gesleurd zou er nu voor zorgen dat dit een hele lange eindstrijd zou worden. Zijn dierenarts en wij waren het dus al snel eens … we moesten hem helpen bij dat laten gaan, hem doen loslaten. En dus namen we stilletjes afscheid van onze oude kranige knar, onze mascotte, onze Winnetoe .

Lieve Winnie de poepie, wat ben ik blij dat we geknokt hebben bij elk dipje, en dat jij er telkens weer doorheen spartelde. Wat ben ik blij dat we je niet één maar twée mooie zomers hebben kunnen geven. Maar wat ben ik ook blij dat we er waren om je te laten gaan.
Mooie man, wat was jij een figuur! Met je gemopper, je typische pootje als ik iets had dat jij wou, je zelf-aai-service, je wandel-snoet en je winter-outfits. Wat hou ik van je! Wat zal ik je missen…