De mooiste foto die ik van ons ventje kon vinden. Want zo wil ik me hem herinneren, als een dappere lieve vechter die een oneerlijke strijd vocht.

Gisterenavond waren we nog bij Jip op bezoek gegaan. Samen hadden we een bordje “soep” opgesmikkeld. Hij lag te spinnen bij elk lief woord. En wij hadden hoop, zoveel hoop dat alles goed zou komen. Hoop dat we die epileptische aanval konden negeren omdat het nooit meer opnieuw zou gebeuren. Hoop dat we Jippie snel mee naar huis zouden kunnen nemen en vertroetelen.

Maar wat waren we weer naïef. En wat is de realiteit hard. Want toen we vanmorgen aan onze wekelijkse grote poets wilden beginnen, kregen we telefoon van de dierenarts: of we konden langskomen om de toestand van Jip te bespreken… Tja dan weet je eigenlijk al hoe laat het is. Dus met lood in de schoenen – ofja, pantoffels, want schoenen was ik in mijn haast vergeten – reden we naar de kliniek.

Nog voor we daar waren had Jip alweer zo’n stomme aanval gehad. Dit kon zijn tengere lijfje niet langer aan. Hij vocht zo, maar kreeg niet de tijd om van de eerste reeks aanvallen te bekomen terwijl de tweede reeks al klaarstond om toe te slaan. Nee, dit was zo’n strijd waarvan je wist dat winnen geen optie was. Dit was een strijd die we met heel veel pijn in het hart moesten beëindigen.

Dag lieve Jippie! Wat ben ik blij dat ik je foto toevallig zag passeren. Wat ben ik blij dat Dré je niet terug buiten heeft gezet. Wat ben ik blij dat we op Kerst naar de dierenarts snelden. Wat ben ik blij dat je zo gevochten hebt, samen met mij en samen met jouw dierenarts. Wat ben ik blij, lieve Jip, dat ik jou heb mogen kennen.

Rust nu maar zacht, lief vriendje. Geen kou meer, geen pijn, geen oneerlijke gevechten. Je bent omringd door liefde gegaan, en zo zal ik me je herinneren. Als een kleine dappere strijder, die elk lief woord zo dankbaar hoorde.

Ook al hebben we deze strijd verloren, ik wil jullie allemaal bedanken vanuit de grond van mijn hart. Zoveel lieve mensen die Jip moreel en financieel gesteund hebben, lieve meters die ons extra leuks en lekkers opstuurden voor de andere snuitjes, omdat ze wisten dat die het nu even met wat minder aandacht zouden moeten doen. En een team dierenartsen en assistentes om U tegen te zeggen. Als Jip ergens een kans maakte, dan was het in de “intensive care unit” bij Dierenkliniek Hulsterheide. Alleen hebben ook zij helaas nog niet leren toveren .
Dank jullie wel.