Een oude foto, omdat ik eentje wil tonen waarop Mathie nog fris en fruitig was, want zo wil ik me hem herinneren.

Mathie kwam bij ons terecht via twee lieve dames met een groot hart. Hij zou geëuthanaseerd worden en dat wilden ze niet, maar ze hadden beiden zelf al een hele kroost. Niet erg, Mathie kon wel bij ons wonen. En dus kwam ons petatje op 13 april 2019 bij ons toe als bange wezel. Zes moeilijke weken heeft hij onder de kast gewoond, bang voor de borstel die elke dag twee keer langskwam, bang voor de handen en voeten die in zijn buurt kwamen, bang voor de andere kat in de kamer, bang voor zijn eigen schaduw. 

Maar Mathie bloeide open. Hij ontdekte de zetel, en al snel ook de zachte dekentjes en de schootjes. Oh oh oh wat heeft Mathie genóten van zijn schootmomentjes. élke avond was hij op post. Maar gisteren was hij nergens te bespeuren. Ik lapte hem nog op, sleepte hem er voor de zoveelste keer doorheen, maar vanmorgen stonden we weer bij af. Mathie kon niet meer. Hij heeft vele dipjes overwonnen, maar dit was een dip teveel. Zijn oogjes stonden leeg, zijn lijfje was op, het hoefde niet meer. We hadden nog aan hem kunnen sleuren voor een paar extra dagen, maar we besloten hem op zijn oude dag nog even héél goed te knuffelen en hem dan los te laten.

Lieve Mathie,
Waar begin ik?
Rob en ik hadden altijd de hevigste discussies over jou, want Rob wilde jou zelf adopteren, maar we hebben al acht eigen snuitjes en dat vond ik wel voldoende. Daarboven gunde ik je een éigen stekje, voor jou alleen. Er was ook iemand die jou dolgraag dat stekje wilde gunnen, maar die kreeg dan weer haar man niet overtuigd. Ach, zoals met alles heb jij zelf beslist. Jij koos je plekje, jij koos vakkundig het dekentje dat op de leuning lag uit en duwde het op pappie’s schoot, jij koos je hapjes, jij koos verdorie je eigen meter. En zo koos je ook voor ons. Ik had daarin helemaal niets te zeggen hé vriend.

Mathie patattie, wat zal ik je missen. Het eitje dat in no time op schoot lag, het mannetje dat ooit zo bang was van de borstel maar nu zelfs hielp stofzuigen, het gekke aapje dat áltijd spaghetti wist te stelen. Je was ons kleine kindje, want hoewel ik er nog steeds van overtuigd ben dat je “má má” zei als je iets wilde, zweert Rob bij hoog en laag dat dat toch echt “pá pá” moest geweest zijn.
Mathie, wat doe je ons aan. Wat zullen we jouw guitige snuit en je altijd parate afweer-pootjes missen. Wat zal Rob’s schoot leeg aanvoelen. Wat doet dit pijn.
Rust zacht liefje … wij missen jou énorm