Ik heb het genegeerd, ik heb het weggeduwd en gedaan alsof het niet gebeurd is, maar nu hij terug naar huis komt, kan ik niet meer doen alsof: Nolan is eind vorige week een sterretje geworden

Al toen Nolan nog maar pas bij ons was, had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Op papier was hij gezond, qua aanvoelen was hij gelukkig, en toch bleef er bij mij iets knagen. Omdat in opvang blijven ook niet de gezondste optie is voor FIVjes, liet ik Nolan in december nog één keer grondig onderzoeken. Er werd bloed genomen, dat pico bello was, en een echo om zijn belangrijkste organen dubbel te checken. Nolan werd gezond verklaard, en met mijn volledige akkoord maar een beetje wrang gevoel liet ik hem adopteren.

In januari kwam Nolan door omstandigheden terug in opvang, en sindsdien sukkelde hij van de ene ontsteking in de andere: het ene oor, het andere oor, zijn huid, zijn tandjes, het ene oor opnieuw, en ga zo maar door, maar zijn bloed bleef goed. We overwonnen de oor- en huidontstekingen telkens met pipetjes, en in een poging om hem er helemaal bovenop te krijgen zoals ik dat zo vaak had zien gebeuren lieten we al zijn tandjes trekken. Op papier was hij daar sterk genoeg voor, maar hij kreeg een afschuwelijke bacteriële infectie. Ook die kregen we overwonnen dankzij een koppige Nolan en een nog koppigere dierenarts. Alleen ging Nolan na een korte goeie periode alweer op de sukkel. Dit keer kreeg hij last van zijn maag.

Een gevolg van alle medicijnen die hij had moeten verteren? Daar hoopten we op, maar toen de zoveelste inspuiting met anti-misselijk-spul niet hielp, besloten we hem nog één keer grondig te laten onderzoeken. We hoopten zo een behandelbaar iets te vinden, maar we vonden niks. Machteloos voelde ik me. Er was niets wat ik kon behandelen, geen oorzaak die ik kon wegnemen, maar ook geen diagnose waardoor ik afscheid kon nemen wetende dat ik de beste keuze maakte. Er was alleen onwetendheid, twijfel, dat wrange gevoel dat ik altijd al bij Nolan had gehad en een ventje dat zich al een tijdje absoluut niet ok voelde. En dus liet ik hem gaan. Elke dag, misschien wel elk uur, vraag ik me af of ik hem niet te snel heb losgelaten, of we niet nog iets hadden kunnen proberen of testen of onderzoeken. Maar ik kon Nolan dit keer geen comfort meer bieden en dat zal hier áltijd voorop staan.

Dank je wel aan zijn (m/p)eters die hem maandenlang gevolgd en gesteund hebben. Dank je wel aan de dierenartsen en assistentes van Trigenio, die Nolan meer dan eens hebben onderzocht en opgelapt, zelfs als dat niet met zijn zin was. En dank je wel Nolan, dat ik jouw mams mocht zijn. Dat ik je kopje elke avond voor het slapengaan mocht strelen. Alleen ik, alleen je kopje en alleen voor het slapengaan, maar dat was prima zo, dat was onze afspraak. Sorry ventje. Ik had je zoveel liever weer beter getoverd. Laat nu maar los, laat je pijne lijfje maar achter en waak over ons?

Ik hou zo enorm veel van jou, Bolleke