Fonske
Alweer verloren.
Mijn dapper Fonsje (oude foto)… je werd gevonden in een tuin in het Leuvense, waar je maar verdwaasd zat te kijken. Wat er precies gebeurd is, zullen we nooit weten, maar een positieve FIV test later stond je op onze stoep. Toen ik je overplaatsing goedkeurde ging het nog om een oude kater met slecht zicht, maar van doofheid werd toen nog niet gesproken. Dat had misschien een eerste teken moeten zijn dat het goed mis was. Maar wij wezen met de vinger naar de boze buitenwereld en lapten je zo goed en zo kwaad als we konden op.
Kon je ons de eerste dagen nog horen en ging je gehoor langzaam achteruit? Of hoorde je vanaf dag 1 al niets? We zullen het nooit weten. Maar wat ik wel weet is dat ik me de eerste dagen zo enorm verbaasd heb over hoe goed jij je plan kon trekken! Ik had me voorbereid op vijf keer per dag samen eten en plasjes naast de bak opdweilen, maar álles vond je helemaal zelf. Natuurlijk deden we het rustig aan, eerst een klein “domein” en daarna wat groter. Maar toen de zetel in je gebied terecht kwam, bestempelde je die als veilige oord en was ik ervan overtuigd dat we het zouden halen samen.
Alleen … ik zag je de laatste dagen steeds minder ín en steeds meer ónder die zetel liggen. We merkten ook dat je steeds vaker je eten niet vond. We hoopten nog op een verkoudheidje, want natuurlijk vindt een doof en blind katje zijn eten niet als zijn neus ook nog eens niet doet wat die moet doen. Maar met de dag ging het meer en meer knagen. Je leek nog maar amper te beseffen waar je was. Nee, dit was niet katwaardig meer. Dit ging enkel bergaf. En dus hebben we je strijd vandaag beëindigd.
We zullen nooit precies weten wat er aan de hand was, maar dat er in dat kopje iets niet pluis was is zeker. En als ik nu terugkijk op je verhaal, dan hadden we het misschien moeten weten. Dan hadden we misschien vroeger moeten stoppen en je die tandoperatie besparen. Dan hadden we je misschien zelfs die hele verhuis naar ons toe moeten besparen. Het spijt me liefje … het spijt me echt. Ik was er zo van overtuigd dat het zou ophouden bij doof en blind. Dat je aangereden was, of een infarct had gehad, en dat dit gewoon jouw nieuwe normaal zou worden. Ik wilde je alle kansen geven en had zo gehoopt dat je niet verder zou aftakelen. En eerlijk … ik deed het zo opnieuw!
Slaap zacht lieve Fons … het spijt me dat je niet vroeger bij ons terecht gekomen ben