Gevochten maar verloren.

En ook van Pepijn moesten we gisteren halsoverkop en onverwaht afscheid nemen. We hadden zo geknokt, samen gezalfd en flink medicijntjes genomen. Zijn rechteroogje was genezen verklaard, en Pepijn kon beginnen uitkijken naar een eigen stekje. Omdat zijn linkeroogje geen functie meer had, zouden we dit nog laten verwijderen voor een eventuele adoptie, maar eigenlijk was hij good to go.

En toch … ik heb hem na zijn controle bij de dierenarts dinsdag niet online ter adoptie gezet. Ik heb geen post geplaatst met “pepijn zoekt een thuisje”. En sinds donderdag had ik kriebels. Ik heb hem gevangen en onderzocht, maar kon niks vinden. En toch was ik er niet gerust in. Zaterdagavond laat wist ik waarom: toen ik hem weer gevangen had om hem te onderzoeken, liet zijn huid zomaar los. We hebben hem nog verpleegd met zalfjes en medicijntjes, hij is nog gaan eten en in zijn zachte mandje gekropen, maar de volgende ochtend konden we niet anders dan hem laten gaan. Alles was moeilijk geworden, zelfs ademen koste hem al zijn energie. Hoe een diertje op zo’n korte tijd zo achteruit kan gaan, dat went echt nooit. Ik wist dat al dat zalven bij een bang FIVje een delicaat evenwicht was van genoeg zalven en niet teveel stress bezorgen, want stress is nefast voor FIV. Maar ik dacht écht dat we het gehaald hadden .

Pepijntje, mijn lieve gremlin, ik ben zo trots op jou.
Je vond mij helemaal niks, maar liet me toch flink je oogjes verzorgen en je medicijntjes geven. Je liet me zalfjes smeren en spartelde niet tegen. Ach ventje, het spijt me zo dat het niet genoeg was om je te redden.
Toch ben ik dankbaar voor de tijd die we samen hebben gekregen. Tijd waarin ik je zag verhuizen van de koude vloer, naar je eigen slaap-kattenbak, naar op de kast, naar eindelijk in je eigen zachte mandje. Tijd waarin ik je zag openbloeien en je kopje van altijd omlaag gericht naar fier rechtop zag verschuiven. En tijd waarin ik je honderdduizend lieve woordjes en kusjes toewierp en je graag zag op onze manier.
Sorry lief pepijntje, dat ik je niet heb kunnen redden. Onthou dat ik je graag zie ventje, en dat je áltijd in ons huisje had mogen blijven wonen. Dag schattebout, tot later