Onze meters en peters voelden die bui ongetwijfeld al hangen. Maar hoe zeer ik ook mijn best heb gedaan om hem los te laten, het is mislukt. Telkens als ik hem wilde vrijzetten voor adoptie, kwam er een kwaalte de kop opsteken: buikpijn, oorpijn, tandpijn, noem maar op. En toen hij éindelijk niets meer mankeerde, wilde Romeo van die stomme adoptanten gewoon absoluut helemaal niks weten. Zo chagrijning, zo op zijn teentjes getrapt. Nee, hij ging helemaal nergens heen hoor

.

Lieve Romeo,

De allereerste glimp die ik van je opving deed me in tranen uitbarsten. Rob was je gaan ophalen bij collega’s, en je zat even apart van de groep om te bekomen. Toen ik bij je kwam kijken overviel me zo’n raar gevoel. Alsof ik je had gevonden zonder dat ik wist dat ik je zocht. Alles aan jou deed me aan mijn eerste eigen FIVje denken. Jij leek mijn tweede Pimmetje, en toch ook niet. Je was je eigen zelf, en ik zou niet flauw doen. Ik ging je opknappen en ter adoptie zetten, en zo zou het gaan.

Zo lang als je kon rekte je dat opknappen. En toen je longontsteking genezen was, je diarree verdwenen en ál je tandjes getrokken, haalde je de meest koppige en chagrijnige kant van jezelf boven. Je toonde 0,0 interesse, maar je kandidaat-adoptanten waren de deur nog niet uit of je nestelde je op schoot, dicht tegen me aan, met je kopje schuin zoals alleen jij dat doet. Alsof je wilde zeggen: mammie, die mensen mogen jou niet meenemen hé?!

Vriendje, jij hebt de gave om mij te kalmeren en te zorgen dat ik me niet te erg opjaag in alle gekkigheid om ons heen. Om me te troosten als ik verdrietig ben en al mijn tranen weg te wassen. Je weet als geen ander wanneer het bedtijd is, en volgt me naar boven om me in slaap te spinnen. S ‘ochtends wek je me met de zachtste knuffels, om dan samen terug naar beneden te gaan. Jij bent al lang geen opvangkatje meer, jij bent mijn gekke trouwe hondje. En dit is ons ritueeltje. Ik kon pas na twee adoptie-pogingen toegeven wat iedereen eigenlijk al wist: wij horen bij elkaar