We werden gecontacteerd door een lieve dame die net met pensioen was. Ze had altijd katjes gehad maar nu was er een plekje vrijgekomen bij haar. En dat plekje wilde ze geven aan een katje dat het echt nodig had. Dat mocht gerust een bang katje zijn, een FIV+ katje, een ouder katje. Als het maar een katje was waarvan ik oprecht geloofde dat hij deze kans écht kon gebruiken.

En of we zo’n katje hadden! Onze Pedro was nog niet zo lang bij ons, maar ik voelde aan alles dat hij niet goed zat. Buiten liet hij zich door zijn verzorger strelen, maar in huis vond hij zelfs op de hoogste kast geen rust. De oplossing was simpel: zorgen dat Pedro opnieuw buiten zou kunnen. Maar vind maar eens een plekje waar een FIVje veilig buiten kan?! Adoptanten met een omheinde tuin, die vind je nog wel eens. Maar het soort adoptanten die in zo’n omheinde tuin gerust een ouder en banger katje willen plaatsen? Nee, daar moeten we eerlijk in zijn … die zijn énorm zeldzaam.

We deden Pedro’s verhaal, en de dame ging akkoord! Pedro was misschien niet het katje dat hier al het langste woonde, dat zeker niet. Maar hij was écht, 200% zeker, het katje dat deze dame en dat prachtige zeldzame plekje het hardst nodig had. En dus verhuisde Pedro zondagmiddag naar zijn nieuwe stekje. En daar kan ik deze lieve dame nooit maar dan ook nooit genoeg voor bedanken.