Het is, zoals voorspeld, een week van ups en downs. De updates volgen, maar voor het ene verhaal heb ik wat meer tijd nodig dan voor het andere. Vandaag had ik een goed-nieuws-post op de planning staan, maar het past niet. Niet nu Nolan het zo slecht doet en we vanochtend afscheid moesten nemen van Nathan

Dit o zo bange ventje woonde sinds een dikke maand bij ons. Op een “back-up plek”, omdat ik in zijn snoetje zoveel potentieel zag. Maar hoe graag ik ze ook allemaal, stuk voor stuk, zou zien transformeren tot gezonde en gelukkige katers, soms lukt het gewoon niet. Soms is de combinatie van FIV en angst te zwaar om dragen voor hun lijfje dat al zo vermoeid is door hun zwerfcarrière. Soms kan ik doen wat ik wil, en geven hun lijfjes het toch op. Hoe lief en voorzichtig ik ook met mijn bange aapjes ben… soms is zelfs dat niet genoeg.

Sorry lieve Nathan, dit was niet de toekomst die ik voor jou gedroomd had. Maar nu heb je tenminste geen pijn meer, geen moe lijfje, geen angst. Laat al je zorgen maar bij mij en run free, baby boy